What has been written in the past about Godworst (in Dutch, perhaps I will replace it with nice Google-translations):
G o d w o r s t Z w a a r , Z w a a r d e r , Z w a a r s t |
|
| Als de zwaarste metalband van Nederland zou moeten worden aangewezen, maakte Godworst een aardige kans. Zelfs afgespeeld op bescheiden volume laat hun CD de kamer op haar grondvesten schudden. Gewoon een vette, agressieve plaat, betitelt de Amsterdamse band het zelf, enigszins te vergelijken met bands als Machine Head, Fear Factory en Meshuggah. Een voorproefje van de later dit jaar te verschijnen full-length cd. Is zulke muziek nog wel lonend, in de gloriedagen van chemical beats en Nederlandstalige pop? Gitarist Daan werkte vroeger in een jongerencentrum waar bands werden geprogrammeerd. “Het zat altijd vol”, vertelt hij. “Tegenwoordig doen ze geen fuck meer aan promotie. Men heeft zo’n houding van: Jullie mogen best een avondje bij ons komen spelen, maar dan moet je een bus vol dronken lui meenemen en spelen tegen deuropbrengst.” Dat pakken Daan, drummer Richard, bassist Andre, en zanger Mark beter aan. Ze ontwerpen zelf hoesjes, affiches, sandwichborden en T-shirts en sturen behalve cd’s ook faxen en ansichtkaarten rond, terwijl de meeste jeugdhonken en muziekzalen van Amsterdam en omstreken een uiterst moeilijk verwijderbare Godworst-sticker in toiletten en kleedkamer hebben hangen. Zelfs aan virtuele promotie is gedacht middels een Website. |
SMAKELOOS De inspanningen vruchten beginnen af te werpen. Verovering van een prominent plaatsje op de vaderlandse muziekmarkt lijkt haalbaar, nu Music Maker Godworst tot demo van de maand heeft uitgeroepen en de band een optreden op Leidsekade Live kreeg aangeboden. En waar de vrijgevochten VPRO zwijgt in alle talen, toont godbetert de NCRV-radio interesse in de loodzware klanken van het viertal. Maar sommigen blijven moeite hebben met de plastische naam en uitbeelding daarvan op het hoesje van de vorige, dertien nummers tellende cd Brane. Daarop wordt een fors geschapen mannelijk geslachtsdeel in opgewonden staat door de gehaktmolen gedraaid. Daan verhaalt droog van een ontluisterende ervaring: “Brane werd naar een aantal labels gestuurd en abusievelijk ook naar Dino, een soort K-Tel, met artiesten als Grant & Forsyth, je reinste shit.” Het geschokte Dino retourneerde een keurig briefje: ‘Daar wij dit genre niet vertegenwoordigen en de smakeloosheid van een dergelijk hoesontwerp niet kunnen waarderen, verzoeken wij jullie dringend om ons adres uit jullie bestand te halen.’ Daan kan er smakelijk om lachen. Als hitjesmelker Dino een gebraden haantje wenst te versmaden, so be it. Dat Godworst potentie heeft, is allang duidelijk. Tekst: Annemiek van Grondel |
|
GODWORST Toen Godworst bij het uitbrengen van hun eerste CD door velen werd afgezeken, schreef Opscene vol lof over dit viertal. Nu de rest van Nederland eindelijk begint te geloven in de loodzware muziek van Godworst, schrijft Opscene plotseling negatief. Gitarist Daan begrijpt er niets van. ‘Het lijkt wel of we een rekening open hebben staan, of ligt het aan de gemiddelde leeftijd bij Opscene? De bandleden Mark (zang), Andre (bas), Richard (drum) en Daan vragen zich af hoe het nou toch mogelijk is dat in een en hetzelfde nummer van Opscene zo verschillend over Godworst wordt geschreven. Bij de bespreking van een live-optreden wordt de band tegendraads en onvoorspelbaar genoemd, terwijl in de recensie van de CD wordt gezegd dat Godworst bekende paden betreedt. |
de gehaktmolen act te confronterend vond en huiverde bij de gedachte dat zijn eigen kleine geslachtsdeel er in zou gaan, zodat hij helemaal niets meer over zou houden. Hoe dan ook, de nieuwe CD klinkt minder wispelturig als de eerste en is ook minder wispelturig ontvangen. Het geluid klinkt heftiger, als een klap in het gezicht. ‘Het is de Godworst sound die we wilden hebben. We hebben bewust voor een korte CD van vijf nummers gekozen om te kijken wat het publiek ervan vindt.’ De inspiratie voor de muziek haalt de band niet uit het dagelijks leven. ‘Zo zwaar is ons bestaan niet. We spelen gewoon en daar vloeit iets vets uit voort waar we alle vier achter staan.’ Een werkje voor de fijnproever, het alternatieve publiek, zou je denken. Toch bleek dat tijdens Leidsekade Live het grotere publiek ook stond te smullen van de band. De kritieken waren lovend. ‘Dat sterkt ons wel’, zegt Daan. ‘Ondanks dat we geen mainstream band zijn, trekken we publiek dat dol is op onze live act.’ |
Godworst doet zelf haar studio-opnamen en maakt ook zelf veel promotie voor de band. Ze hebben o.a. een faxcampagne, eigen kaarten, etc. Het lijkt alsof Godworst bestaat uit rijke snobs, maar Daan verklaart: ‘We gooien er misschien veel geld tegenaan, maar we willen geen dingen laten waar je later van zegt dat hadden we moeten doen. We zijn overtuigd van onszelf. We hebben onze eigen studio en daardoor besparen we weer geld wat we hiervoor kunnen gebruiken.’ De zalen reageren echter niet naar wens. Na al de aandacht voor de CD’s zou de band ook vaker op het podium willen staan, maar zo makkelijk werkt dat helaas niet. ‘Wanneer we de zalen na al onze inzet opbellen krijgen we vaak te horen van oh ja, ik heb iets van jullie zien leggen. Programmeurs zijn ongemotiveerde honden!’ De band is tevens op zoek naar een management met lef. Wie meer wil weten over Godworst kan de band beluisteren via Internet (http://www.godworst.com). Of zet de gratis CD van Opscene 64 op. Hiervoor werd Godworst goed bevonden, en dat is toch positief! Opscene
|
GODWORST |
|
| Een CD-hoes die zo onsmakelijk is dat zelfs een doorgewinterde slager zich vrijwillig tot vegetarier bekeert, een podium-act die feministen goede zin bezorgt en muziek die zich het best als ‘solid & chunky’ laat omschrijven. Ziehier het Amsterdams kwartet Godworst. Gitarist Daan van Eijndhoven en drummer Richard Rijkhart godworstelden zich door een gesprek met Aardschok heen. “We stonden jaren geleden een keer gezamenlijk onder de douche na een partijtje voetbal”, vertelt Daan lachend. “Toen was de bandnaam zo gevonden.” Welk lid van welk bandlid die plotselinge inspiratie teweeg bracht, laten Daan en Richard om privacy-redenen liever in het midden. De link met het mannelijk geslachtsdeel wordt kort daarna echter wel consequent doorgevoerd op de hoes van Godworst’s debuut-CD ‘Brane’ uit 1995. Op die hoes staat een gehaktmolen waar aan de ene kant een geerecteerde penis gaat, die aan de andere kant als bloederig hompje vlees tevoorschijn komt. Daan: “We hadden een advertentie gezet in een krantje: ‘band zoekt zwaargeschapen mannelijk model voor artistieke CD-hoes’. En kregen nog reacties ook. We lieten daarna stickers en posters maken van de hoesfoto, die we in heel Amsterdam verspreidden.” Maar helaas voor de band bleef de gehoopte controverse uit. “Ach, we wilden alleen wat aandacht”, legt Richard uit. “het was niet de bedoeling om te shockeren. De hoes heeft een humoristische inslag. Zo staat er bijvoorbeeld ‘parental advisory: explicit visuals’ op. Een grapje, want voor mensen dat kunnen lezen, hebben ze de hoesfoto natuurlijk al lang gezien.” |
De verwarring die de eigen beheer-CD ‘Brane’ teweeg bracht, betrof dan ook voornamelijk Godworst’s muziek. Niet zo heel verwonderlijk, gezien de enorme diversiteit aan stijlen op de CD. Recensenten hoorden jazz, hardcore, funk, reggea, surf, punk en metal en vergeleken de band met Thin Lizzy, Husker Du, Neurosis, Fishbone, Zappa, Primus, Ministry en Nomeansno. Op de nieuwe, titelloze (mini-)CD die onlangs verscheen, is het aantal verschillende muziekstijlen daarom aanzienlijk meer beperkt. Daan: “Bij ‘Brane’ waren het vijf individuele muzikanten die samen een liedje maakten. De nummers van de nieuwe CD hebben we daarentegen als band geschreven. We wilden bovendien van het stempel ‘studentikoos’ af; veel minder experimenten dus. De muziek op de nieuwe CD noemen we zelf ‘solid & chunky’, zeg maar stevig en vet.”Om de aandacht niet opnieuw van de muziek af te leiden, kreeg de CD een brave hoes: een vogelnestje met eieren. Richard: “Eitjes symboliseren het mooie begin van iets nieuws. Nieuwe CD, nieuwe line-up, nieuwe en compactere muziekstijl. Wat Godworst in de toekomst wil? Veel spelen. En een deal bij een platenmaatschappij. Daarom hebben we nu ook geen volledige CD opgenomen, maar slechts een ‘lekkermakertje’, een muzikaal visitekaartje.” Ondanks de vogelminnende hoes heeft de band haar vleselijke streken niet helemaal afgezworen. De ‘gehaktmolen-act’ is inmiddels een vast onderdeel van Godworst’s optreden geworden. “We vertellen liever niet wat we precies doen, want dan is de verrassing eraf”, laat Richard weten. Exacte tourdata en overige info zijn te vinden op Godworst’s eigen website: www.godworst.comAardschok Februari 1998 |
godworst Het gebeurt niet vaak dat een band zelf met een goed idee komt voor een verhaal. Het Amsterdamse Godworst lonkte naar Opscene met een geheel verzorgde vakantie in Boedapest, inclusief optreden op een of ander groot festival. Helaas, alle koffers waren reeds gepakt. Mag het ook een onsje minder zijn? vroegen wij de band die natuurlijk gretig op ons voorstel inging. Vandaar dit reisverslag: Godworst in Boedapest, vastgelegd op de gevoelige plaat door DVESIGN. De begeleidende tekst is van Richard Rijkhart. “Is this the common music in Holland?” was de verbaasde vraag. Peggy en Boots uit Perth, Australie hadden zoiets nog niet eerder gehoord. Ze waren op reis door Europa. Het Sziget festival, een zevendaags muziekfestijn op een eiland middenin Boedapest, was een van hun hoofddoelen. Drie jaar eerder waren ze er ook geweest en nu waren ze er voor de tweede keer. Precies op tijd om Godworst mee te beleven. Negentien uur hadden we in de auto gezeten, voornamelijk ‘s-nachts, om uiteindelijk bijna verbrijzeld te worden onder de nietsontziende wielen van de Vespa-scooters van het organisatiecomite. Drie weken eerder was ons gevraagd of wij op de slotdag een set op het hoofdpodium wilden doen. Tussen grootheden als Chuck Berry, Stranglers, Clawfinger, Jeff Healey, enzovoort. Uiteraard hadden wij daar wel oren naar. Longsleeves werden bijbesteld, posters en CD’s ingepakt. Pakken vol stickers en de welhaast legendarische sandwichborden bijelkaar gegraaid en in de auto gemikt. En klaar stonden wij: besnaard en onthaard, gereed voor avontuur. |
We kwamen inderdaad aan op een gigantisch festival. Zeven podia, circa 100.000 mensen. Het kon niet op. Met als hoofdpodium een formaatje Pinkpop-plus. Dat was dus wel even schrikken en kicken. Party-time! Woensdag 23 augustus, 15:15 uur. Terwijl een Hongaarse versie van BZN een hoop zoutloze troep het publiek inslingert, zijn we begonnen aan de laatste voorbereidingen. De stagecrew ziet het aan en schrikt zich het lazerus. De Vespa wordt erbij geroepen. Nog niet eerder hebben we die lui zo snel zijn verschijnen. “Zeg jongens, jullie gaan toch niet…” Na een geruststellend gebaar druipen ze met een god-zegene-de-greep-gebaar af. Dan: de set. Zoals gewoonlijk reageert het publiek in eerste instantie enthousiast, waarna de gebruikelijke tweespalt volgt: de laaiend enthousiasten en de wezenloze open monden. Deze keer ongeveer in een fifty-fifty verhouding. Niet slecht! Ook de over en weer vliegende worsten deden het weer uitstekend. Het slotnummer ging er in als koek, de stageboys waren zwaar over de zeik. John Cale nog snel een poster en een CD in z’n maag gesplitst. Kortom, alles was weer eens piekfijn verlopen. Restte alleen nog negentien uur snelweg. Opscene |